Billy Childs (Los Angeles 1957) is een man met veel talenten, niet alleen als uitstekend pianist maar zeker ook als componist en arrangeur. Zijn klassieke opleiding die hij genoot speelt hierin een grote rol, zo componeerde hij voor klassieke gezelschappen als het Los Angelos Philharmonic, Detroit Symphony Orch., Kronos Quartet, speelde met jazzgrootheden als J.J. Johnson, Wynton Marsalis en zijn “ontdekker” Freddy Hubbard, maar ook met Yo Yo Ma en het Kronos Quartet. Hij maakte albums voor Windham Hill Rec., Stretch/GRP, Shanachie en inmiddels voor Mack Avenue. Dit is sinds 1985 zijn 16e album en het tweede voor Mack Avenue. Childs is hier te horen op piano, Fender Rhodes en keyboards, zijn medemuzikanten zijn dezelfde als op “Rebirth” uit 2017, Steve Wilson op sopraan- en altsax, Hans Glawisching op contrabas en el. bas en achtergrond vocals, Eric Harland op drums en achtergrond vocals. Dan zijn er nog enkele gasten : Alicia Olatuja zang, Elena Pinderhughes op fluit en achtergrond zang, Sara Gazarek achtergrond zang, Rogerio Boccato percussie en achtergrond zang, Munyungo Jackson conga’s en Aubrey Johnson zang.

Childs groeide op in een huishouden vol muziek, zijn ouders hadden een brede en eclectische en goede smaak in muziek. Hij hoorde van alles van Händel’s Messias tot Barbara Streisand en tot het Modern Jazz Quartet. Een van zijn favoriete muziekstijlen was die uit Brazilië, Jobim, Joao Gilberto, Stan Getz en Sergio Mendes werden grijs gedraaid. Rond 1990 ontdekte hij de muziek van Dori Caymmi, ze raakten bevriend en Billy maakte een tournee met hem en daarom is het eerste nummer op dit album naar hem vernoemd “Dori”, een samba. “Acceptance” gaat over het aanvaarden van de realiteit en jezelf niet daardoor laat overmeesteren , aanvaarden is iets anders dan berusten benadrukt Childs in het cd boekje, bij aanvaarden laat je de realiteit niet de macht grijpen over jezelf. “Leimert Park” refereert aan een zwarte wijk in L.A. met veel muzikale activiteiten. Childs werkte in de jaren ’90 met de ritmesectie van The Headhunters, drummer Mike Clark en bassist Paul Jackson en dit was het eerste nummer dat ze opnamen.

Mensenhandel vormt het onderwerp van “Do you know my name?”. Het begon als een opdracht van Rodney Whitaker en Mark Sullivan om voor hun jazz orkest een stuk te schrijven over dit onderwerp. Alicia Olatuja is hier de vocaliste. “It never entered my mind” is natuurlijk een klassieker uit het American Songbook, geschreven door Rodgers & Hart. Billy draagt het op aan zijn muzikale broer pianist Mulgrew Miller (1955-2013). “Twilight is upon us” grijpt terug op een concert dat Billy bijwoonde van de Pat Metheny Group met pianist Lyle Mays, diens manier van componeren heeft Childs enorm beïnvloed en dit nummer is daarvan het resultaat. Het gedicht “Ardella” van de beroemde Langston Hughes, ook wel genoemd “Quiet Girl” is de inspiratiebron voor het nummer met dezelfde naam, het nummer schreef Billy al in de jaren ’80 voor zijn eerste album, hij droeg het op aan zijn vriendin Holly die later zijn vrouw zou worden, “I would like you/ to a night without stars/ were it not for your eyes/ I would liken you/ to a sleep without dreams/ were it not for your song”. Het afsluitende “Oceana”is een groeps improvisatie waarbij saxofonist Steve Wilson het voortouw neemt met zijn “whale song”, een prachtig stukje muziek dat wat mij betreft best wat langer had mogen duren. Zo zit dit album vol met pareltjes maar er zijn toch ook wel wat minpuntjes in mijn oren, zo houd ik volstrekt niet van het woordloos mee neuriën met de muziek zoals dat gebeurt in “Dori” door Sara Gazarek en Elena Pinderhughes, het riekt mij teveel naar Sergio Mendes & brasil ‘66, maar ik vrees dat Childs het zo ook bedoelde.

Het serene, verstilde “Acceptance” maakt het gelukkig weer allemaal goed. Ook het funky “Leimert Park” met Billy op de Fender Rhodes klinkt prima, het zou zo weggelopen kunnen zijn uit het repertoire van The Headhunters. Ik ben nogal vooringenomen wat betreft zangeressen in de jazz, in negatieve zin dan, maar in eerste instantie had ik dat ook met Alicia Olatuja in het nummer “Do you know my name”, maar de strekking van het nummer, de mensenhandel, vraagt toch om een zeker pathos en in dien verstande is mijn mening gewijzigd, bovendien is er een sterke solo vanSteve Wilson op altsaxofoon. De vertolking van “It never entered my mind” is superieur, het fluwelen touché van Childs is wonderbaarlijk, dit is kippenvel muziek ! Dat geldt evenzeer voor “Quiet Girl”. Helaas wordt er weer driftig gegalmd, ditmaal door Aubrey Johnson in het nummer “Twilight is upon us”, jammer maar zulks is aan mij niet besteed, zonde want verder steekt het nummer prima in elkaar met knap werk van Wilson op de sopraansax. Een prima album met wat mij betreft een paar missers.

Jan van Leersum.